Konwencja wiedeńska o prawie traktatów jest dokumentem uchwalonym w Wiedniu 22 maja 1969 r., który jednak wszedł w życie dopiero 27 stycznia 1980 r. Niniejsza konwencja w głównej mierze reguluje zasady zawierania określonych umów traktatowych. Składa się z 85 artykułów i z 8 części – wstępu, zagadnień dotyczących zakresu konwencji, zawierania i wejścia w życie traktatów, przestrzegania, stosowania oraz interpretacji traktatów, poprawek i modyfikacji umów traktatowych, określenie nieważności, wygaśnięcia i zawieszenia ich działania, postanowień różnych oraz wskazuje rolę depozytariuszy, notyfikacji, poprawia błędy, określa rejestrację traktatów i reguluje przepisy końcowe.
Z najważniejszych kilku kluczowych przepisów powyższego dokumentu należy wymienić, że konwencja nie działa wstecz (art.4), zasadę dotrzymywania umów (pacta sunt servanda – art. 26), ważność i trwanie mocy wiążącej traktatów (art. 42), wygaśnięcie traktatu lub wycofanie się z niego na podstawie jego postanowień lub za zgodą stron (art. 54), oraz art. od 81 do 85, związane m.in. z podpisaniem i ratyfikacją danej umowy. Należy zaznaczyć, że konwencja dotyczy głównie umów sporządzanych na piśmie, choć nie wyklucza zastosowania umów ustnych.
Polska przystąpiła do konwencji 27 kwietnia 1990 r.