Jako przewodnicząca Komisji Praw Człowieka ONZ Eleanor Roosevelt była siłą napędową w tworzeniu karty wolności z 1948 r., która zawsze będzie jej dziedzictwem: Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.
Eleanor Roosevelt urodziła się w 1884 r. w Nowym Jorku. Wyszła za mąż za wschodzącego polityka Franklina Delano Roosevelt’a w 1905 roku i została całkowicie zanurzona w służbie publicznej jeszcze zanim dotarła z mężem do Białego Domu w 1933 r. Jako Pierwsza Dama, była już głęboko zaangażowana w kwestie praw człowieka i sprawiedliwości społecznej. Kontynuując pracę na rzecz wszystkich ludzi, opowiadała się za równymi prawami dla kobiet, Afroamerykanów i pracowników z epoki depresji. Publicznie popierała Marian Anderson, gdy w 1939 r. czarnej śpiewaczce odmówiono korzystania z Washington Constitution Hall z powodu jej rasy. Roosevelt dopilnowała, by Anderson wystąpiła na schodach pomnika Lincolna, tworząc trwały i inspirujący obraz osobistej odwagi oraz 
praw człowieka.
W 1946 r. Roosevelt została mianowana na stanowisko delegata do ONZ przez prezydenta Harry’ego Truman’a. Powszechną Deklarację Praw Człowieka, którą przedłożyła Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych przedstawiła tymi słowami: „Stoimy dziś u progu wielkiego wydarzenia, zarówno w życiu Narodów Zjednoczonych, jak i w życiu ludzkości. Ta deklaracja może stać się międzynarodową kartą Magna Carta dla wszystkich ludzi na całym świecie. ”
Nazywana „Pierwszą Damą Świata” przez prezydenta Truman’a za swoje dożywotnie osiągnięcia humanitarne, Roosevelt pracowała do końca życia, aby uzyskać akceptację i wdrożenie praw określonych w Deklaracji. Spuścizna jej słów i jej praca pojawia się w konstytucjach wielu narodów i w ewoluującym ciele prawa międzynarodowego, które teraz chroni prawa mężczyzn i kobiet na całym świecie.
„Rób to, co czujesz w swoim sercu, aby mieć rację – i tak będziesz krytykowany. Będziesz przeklęty, jeśli to zrobisz i przeklęty, jeśli tego nie zrobisz.” – Eleanor Roosevelt
D.P. J.G. K.K.