Kairska Deklaracja Praw Człowieka w Islamie ( CDHRI ) jest deklaracją państw członkowskich Organizacji Współpracy Islamskiej podpisaną w Kairze , w Egipcie, w dniu 5 sierpnia 1990 r. przez 45 ministrów spraw zagranicznych reprezentujących kraje zrzeszone w Organizacji Współpracy Islamskiej, określający podstawy prawodawstwa w zakresie praw człowieka w krajach islamskich z szariatem jako podstawą. Łącznie w Deklaracji znajduje się 25 artykułów.
Deklaracja ta jest powszechnie uznawana za islamską odpowiedź na Powszechną Deklarację Praw Człowieka z 1948 r. – różne kraje muzułmańskie skrytykowały Powszechną Deklarację Praw Człowieka za nieuwzględnienie kulturowego i religijnego kontekstu krajów niezachodnich.
Deklaracja zaczyna się od powiedzenia: „Wszyscy ludzie tworzą jedną rodzinę, której członkowie są zjednoczeni przez ich podporządkowanie Allahowi i zstąpienie od Adama”. Zabrania „dyskryminacji ze względu na rasę , kolor skóry , język, przekonania , płeć, religię , przynależność polityczną, status społeczny lub inne względy”. Dalej głosi świętość życia i oświadcza, że „zachowanie ludzkiego życia” jest „obowiązkiem nakazanym przez szariat”. Kairska Deklaracja Praw Człowieka w Islamie gwarantuje również nie-wojującym – takim jak starzy mężczyźni, kobiety i dzieci, ranni i chorzy oraz jeńcy wojenni – prawo do jedzenia , schronienia i dostępu do bezpieczeństwa i leczenia w czasie wojny.
W 1992 r. CDHRI została przedstawiona Komisji Praw Człowieka ONZ, gdzie została silnie potępiona przez Międzynarodową Komisję Prawników.
D.P. J.G. K.K.