12 grudnia 2015 r. w Paryżu niemal 200 państw podpisało nowe porozumienie klimatyczne. W skład umowy wchodzą dwie części: wiążąca prawnie i niewiążąca. Pierwsza z nich nakłada na kraje m.in. obowiązek rewaloryzacji co pięć lat własnych ojczystych planów walki z ocieplaniem się klimatu. Druga natomiast, niewiążąca, gromadzi blisko 190 krajowych programów ograniczenia emisji cieplarnianych, które państwa same przekazały ONZ. Wobec tego Paryż uniknął powtórki klęski negocjacyjnej, jaką pamiętamy z Kopenhagi, ale zarazem ten chwyt uczynił umowę mało precyzyjną i w rzeczywistości każdy z krajów może dobrowolnie zagwarantować skalę regresu emisji gazów cieplarnianych. Corriere della Sera uważa, że sukcesem jest to, że 195 państw, które nigdy się w niczym nie zgadzają, a niejednokrotnie nawet gotowe są prowadzić między sobą wojny, znalazło konsensus w sprawie istotnych modyfikacji klimatycznych. Umowa ma działać od 2020 roku.
Główne punkty porozumienia:
- „Celem jest jak najszybsze osiągniecie szczytu emisji gazów cieplarnianych oraz osiągnięcie równowagi pomiędzy źródłami i pochłaniaczami gazów cieplarnianych w drugiej połowie tego wieku. Czyli od 2050 r. światowa gospodarka powinna być zero emisyjna”.
- „Celem jest utrzymanie wzrostu temperatury na świecie „znacznie poniżej” 2 st. C (3.6F) oraz podjęcie wysiłków w celu ograniczenia go do 1,5 st. C”.
- „Ocena postępów w zakresie realizacji tego celu będzie odbywała się co pięć lat”.
- „Kraje rozwinięte mają przekazać 100 mld dol. na rzecz finansowania transformacji energetycznej krajów rozwijających się do 2020 r., z zobowiązaniem do dalszego finansowania w przyszłości”.
A.N.