Sprawa LaGrand

Postępowanie przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości zainicjowane zostało przez Niemcy na podstawie Konwencji o stosunkach konsularnych oraz Protokołu Opcyjnego, który ustanawia jurysdykcję MTS w „Sporach wynikających z interpretacji lub stosowania” Konwencji.
Niemcy zarzucały Stanom Zjednoczonym brak notyfikacji konsulowi państwa obywatelstwa osoby zatrzymanej lub aresztowanej o fakcie zatrzymania lub aresztowania – wobec Waltera i Karla LaGrand, obywateli niemieckich, wobec których toczyło się postępowanie karne w latach 1982-1991.

Bracia LaGrand byli obywatelami niemieckimi, którzy od dziecka mieszkali w Stanach Zjednoczonych, lecz nie nabyli obywatelstwa amerykańskiego. Zostali aresztowani pod zarzutem napadu na bank, podczas którego zastrzelony został dyrektor banku oraz zraniony pracownik. W 1984 r. obaj zostali skazani na karę śmierci. Wszystkie środki odwoławcze przysługujące na gruncie amerykańskiej procedury zostały wykorzystane. Postępowanie trwało od 1982 do 1984 r. Konsulat niemiecki powiadomiony o sprawie został dopiero w 1992 r. przez samych zainteresowanych, którzy o przysługującym prawie dowiedzieli się z innych źródeł. Władze amerykańskie powiadomiły braci LaGrand o prawie poinformowania konsula o fakcie aresztowania dopiero w 1998 r. W 1999 r. wyznaczono również daty egzekucji braci na luty i marzec tegoż roku. Władze niemieckie podjęły szereg starań mających na celu opóźnienie egzekucji i wznowienie postępowania.

W lutym Karl LaGrand został stracony, a dzień przed egzekucją drugiego z braci RFN złożyło pozew do MTS przeciwko USA wraz z wnioskiem o zastosowanie środków tymczasowych w postaci „zapewnienia przez USA, że Walter LaGrand nie zostanie stracony do chwili wydania orzeczenia w niniejszej sprawie”. MTS na podstawie art. 41 Statutu MTS zobowiązał USA do odroczenia egzekucji, jednak władze USA odrzuciły wszelkie wnioski i karę wykonano.

W skardze, Niemcy zarzucały USA, że nie dopełniły obowiązku wynikającego z art. 36 ust. 1 lit. b) Konwencji o stosunkach konsularnych. Trybunał orzekł, iż USA nie dopełniły obowiązków wynikających z wyżej wymienionej umowy.

A.K.

Możliwość komentowania Sprawa LaGrand została wyłączona

Filed under Prawo międzynarodowe

Opinia doradcza MTS w sprawie deklaracji niepodległości Kosowa

Opinia doradcza MTS. Postępowanie przed MTS toczyło się na wniosek rządu serbskiego, w październiku 2008 r. zaakceptowany przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Do Trybunału należała ocena, czy jednostronna deklaracja niepodległości Kosowa ogłoszona przez parlament w Prisztinie 17 lutego 2008 r. była zgodna z prawem międzynarodowym. W opinii dziesięciu – przy sprzeciwie czterech – sędziów MTS deklaracja samorządnych władz kosowskich nie była niezgodna z prawem międzynarodowym. Kolizja dwóch jego podstawowych zasad, tj. prawa do samostanowienia narodów oraz poszanowania integralności terytorialnej podzieliła społeczność międzynarodową oceniającą legalność deklaracji Kosowa.

Główną częścią sentencji opinii doradczej MTS jest konkluzja, że w prawie międzynarodowym nie ma przepisów zakazujących deklarowania niepodległości, stąd Trybunał nie mógł orzec nielegalności takiego jednostronnego aktu. Deklaracja tego typu jest bowiem zdarzeniem faktycznym, które dla wywarcia skutku potrzebuje kumulatywnego wystąpienia wszystkich czynników decydujących o podmiotowości państwowej. Z tego powodu MTS nie ocenił legalności samej niepodległości Kosowa, gdyż – jeśli nawet przyjmie się założenia koncepcji konstytutywnej, która uzależnia legalność państwa od jego uznania przez inne podmioty prawa międzynarodowego – samo uznanie jest aktem politycznym. Trybunał nie znalazł również powodu do uznania stanowiska rządu w Belgradzie, który podnosił zarzut naruszenia integralności terytorialnej Serbii.

Po operacji wojsk NATO „Sojusznicza siła”, tymczasowy status międzynarodowy prowincji określiła rezolucja Rady Bezpieczeństwa nr 1244 z 10 czerwca 1999 r. Serbia została wówczas pozbawiona kontroli nad Kosowem na rzecz międzynarodowej administracji pod egidą ONZ. Wobec bezowocnych negocjacji serbsko-kosowskich deklaracja niepodległości stanowiła już tylko potwierdzenie utraty przez rząd w Belgradzie zwierzchnictwa terytorialnego nad swoją prowincją, która od 1999 r. de facto nie była integralną częścią Serbii. Deklaracja niepodległości zatem nie naruszała rezolucji nr 1244, która ustanowiła specyficzny przejściowy reżim prawny, ale nie wykluczała rozstrzygnięcia ostatecznego statusu prowincji w formie przyznania niepodległości, a zatem – zdaniem MTS – taką możliwość dopuszczała. Badając zdolność prawną parlamentu kosowskiego do jednostronnego deklarowania niepodległości, Trybunał uznał, iż nie zabraniała tego rezolucja RB nr 1244, ani rozporządzenie międzynarodowej administracji nad Kosowem (UNMIK) z 15 maja 2001 r., które określało kompetencje samorządu prowincji. Sędziom Trybunału w Hadze udało się zatem odpowiedzieć na złożony problem prawny, pozostawiając MTS poza dyskursem o charakterze politycznym.

Wnioski. W opinii doradczej MTS samo zadeklarowanie niepodległości nie może być niezgodne z prawem międzynarodowym, które nie przewiduje takiego ogólnego zakazu. Trybunał przypomniał, że znaczna część społeczności międzynarodowej – także państw, które poparły stanowisko serbskie w postępowaniu – w taki właśnie sposób uzyskała niepodległość. O podmiotowości państwa i zdolności do uczestnictwa w stosunkach międzynarodowych decyduje uznanie przez inne państwa, które jest aktem o charakterze politycznym. Dotychczas 69 państw członkowskich ONZ uznało niepodległość Kosowa. Należy się spodziewać, że wskutek opinii doradczej MTS kolejne państwa w najbliższym czasie nawiążą stosunki dyplomatyczne z rządem w Prisztinie.

Choć opinia doradcza MTS nie ma mocy powszechnie wiążącej, to jej znaczenie wykracza daleko poza konkretny przypadek kosowski. W aspekcie politycznym posłuży do oceny podobnych sytuacji w innych regionach świata. Wzmocni zatem zarówno tendencje separatystyczne, jak i argumenty prawa do samostanowienia podmiotów dotychczas nieuznawanych, m.in. Osetii Południowej i Abchazji.

P.C.

Możliwość komentowania Opinia doradcza MTS w sprawie deklaracji niepodległości Kosowa została wyłączona

Filed under Prawo międzynarodowe

Nie będzie rozpatrzenia odwołania w sprawie domniemanych więzień CIA

Human_Rights_Court_Strasbourg

By Trygve W Nodeland (Own work)

W dniu 16 lutego 2015 roku panel pięciu sędziów Wielkiej Izby Europejskiego Trybunału Praw Człowieka odrzucił wniesione przez rząd Polski odwołanie od wyroku w sprawie Abu Zubajdy i Abd al-Rahima al-Nashiriego, w której stwierdzono, iż Polska naruszyła art. 3 EKPC.
Zgodnie z artykułem 44 § 2 (c) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka wyrok Izby stał się w tym momencie ostateczny. Rzecznik MSZ potwierdził, że wyrok zakładający wypłatę odszkodowań zostanie wykonywany.

Możliwość komentowania Nie będzie rozpatrzenia odwołania w sprawie domniemanych więzień CIA została wyłączona

Filed under Prawa człowieka

Pączkowanie na rzecz poprawy standardu życia

W dniu dzisiejszym (Tłusty Czwartek) trwa akcja „Wyślij pączka do Afryki”. Akcja ta prowadzona jest przez Fundację Kapucyni i Misje i ma na celu pomoc socjalną, edukacyjną w Czadzie i Republice Środkowej Afryki. Pomysłodawcą akcji jest brat Benedykt Pączka, misjonarz w Republice Środkowoafrykańskiej.

Szczegóły akcji http://paczek.kapucyni.pl/

Możliwość komentowania Pączkowanie na rzecz poprawy standardu życia została wyłączona

Filed under Prawa człowieka

Sprawa łowisk. Wielka Brytania v. Norwegia 1951 r.

Do 1906 roku Wielka Brytania powstrzymywała się od połowy w okolicach Norwegii. Jednak brytyjska flota wprowadziła regularne łowy, co wywołało protesty ludności. W połowie lat 30 Norwegia wyznaczyła strefę morze terytorialnego, jednak nie zostało to uznane w prawie międzynarodowym. W 1935 roku został wydany królewski dekret wyznaczający norweskie strefy rybołówstwa. Wlk. Brytania protestowała i rozpoczęła negocjację, nie stosując się do dekretu. Wielka Brytania skierowała sprawę do MTS. Zdaniem Wielkiej Brytanii jest uznaną normą międzynarodową, że linie podstawowe wyznacza się na najniższym poziomie wody. Norwegia broniła się twierdząc: normy o których mówi Wielka Brytania nie mają waloru prawa międzynarodowego, więc nie można zarzucić jej naruszenia prawa międzynarodowego.

Rozważania prawne:

Trybunał zauważył, iż bezspornym między stronami było, że Norwegia sprawuje suwerenność nad wodami fiordów i zatok, wywodząc swój tytuł z konstrukcji wód historycznych. Przypomniał, że „wodami historycznymi określa się zazwyczaj akweny wodne traktowane jako wody wewnętrzne, ale takie, których nie można by zaliczyć do kategorii wód wewnętrznych, gdyby nie istniał historyczny tytuł państwa nadbrzeżnego do nich”. Trybunał podkreślił również, że „delimitacja stref morskich zawsze ma charakter międzynarodowy i nie może zależeć wyłącznie od woli państwa nadbrzeżnego wyrażonej w jego prawie krajowym. Chociaż prawdą jest, że akt delimitacji jest z konieczności aktem jednostronnym, ponieważ tylko państwo nadbrzeżne jest kompetentne do dokonania delimitacji, skuteczność tego aktu w odniesieniu do innych państw zależy od prawa międzynarodowego”.

Trybunał zauważył, że wybrzeże norweskie ma charakter szczególny: występują tam liczne fiordy, sundy a w znacznej części wybrzeże to tzw. skjærgaard (pasmo przylegających do wybrzeża wysepek i osuchów). W tych okolicznościach „Trybunał czuje się w obowiązku zaznaczyć, że chociaż zasada linii podstawowych nie przekraczających dziesięciu mil została przyjęta przez niektóre państwa zarówno w ich ustawodawstwie krajowym, jak i w traktatach przez nie zawieranych, oraz chociaż niektóre rozstrzygnięcia arbitrażowe stosowały tę zasadę, inne państwa przyjmowały inną odległość. W konsekwencji zasada dziesięciu mil nie nabyła waloru normy prawa międzynarodowego. W każdym jednak razie [tzn. nawet, gdyby taka norma zwyczajowego prawa międzynarodowego obowiązywała] zasada ta nie mogłaby być zastosowana do Norwegii, bowiem ta zawsze przeciwstawiała się zastosowaniu zasady dziesięciu mil do jej wybrzeża”.

Trybunał przyznał zatem, ze konsekwentnie przeciwstawiając się zastosowaniu zasady dziesięciomilowych linii podstawowych, Norwegia nie była związana ewentualną normą zwyczajowego prawa międzynarodowego, uzyskując status persistent objector.

Martinez

Możliwość komentowania Sprawa łowisk. Wielka Brytania v. Norwegia 1951 r. została wyłączona

Filed under Prawo międzynarodowe

Kazus Sprawa legalności grożenia użyciem lub użycia broni nuklearnej

Stan faktyczny: Zgromadzenie ogólne ONZ w przyjętej 15.12.1994 roku rezolucji zwróciło się do MTS, aby ten pilnie udzielił odpowiedzi na następujące pytanie: Czy groźba użycia broni atomowej w jakichkolwiek okolicznościach jest dopuszczalne pod rządami prawa międzynarodowego? Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości uznał w pełni swą właściwość do sporządzenia opinii.Podsumowując rozważania MTS stwierdza, że nie ma wystarczających danych umożliwiających wywiedzenie z całą pewnością wniosku,iż użycie broni nuklearnej jest niezgodne z zasadami i regułami prawa międzynarodowego.

Rozważania prawne:Analizując wskazane postanowienia karty NZ, MTS stwierdził :,, Te postanowienia nie odnoszą się do rodzajów broni.Dotyczą użycia siły ,niezależnie od tego jakiej broni się używa.Karta ani nie zakazuje wyraźnie ,ani nie pozwala na użycie jakiegoś rodzaju broni, włączając w to broń atomową. Zamykając swe rozważania w tej części MTS stwierdzał ,,pojawienie się jako lex lata reguły zwyczajowej zakazującej użycia broni nuklearnej jako takiej jest hamowanie za sprawą ciągle kształtujących się napięć pomiędzy rodzącą się opinio iuris z jednej strony i ciągle silnym przywiązaniem do praktyki odstraszania z drugiej”.

MO,KG,AC

Możliwość komentowania Kazus Sprawa legalności grożenia użyciem lub użycia broni nuklearnej została wyłączona

Filed under Prawo międzynarodowe