By Trygve W Nodeland (Own work)
Dnia 15.04.2014 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu stwierdził, iż nie doszło do naruszenia art. 8 Konwencji w sprawie Krasicki przeciwko Polsce (nr 17254/11). Sprawa dotyczy skargi Pana Artura Krasickiego na władze polskie, którym zarzucił on nieskuteczną egzekucję swojego uprawnienia do kontaktów z dziećmi – dwojgiem synów, urodzonych w styczniu 1999 roku i grudniu 2000 roku. Skarżący nigdy nie mieszkał wspólnie z dziećmi i ich matką, ale aż do 2005 roku, nie miał problemów w kontaktach z dziećmi.
Skarżący zwrócił się do sądu o prawne uregulowanie terminów i częstotliwości spotkań z synami. Sąd wydał takie postanowienie, lecz było ono regularnie lekceważone przez matkę dzieci. W egzekucję sądowego uregulowania kontaktów skarżącego z dziećmi zostało zaangażowanych szereg instytucji państwowych: sąd kilkukrotnie ukarał matkę grzywnami, dzieciom wyznaczono kuratora, wizytom skarżącego w domu dzieci towarzyszyli kurator i policja, w sprawę zaangażowane zostały także szkoły dzieci. Bezskutecznie – matka nie wpuszczała nikogo do domu i nie pozwalała na kontakty z ojcem.
Trybunał potwierdził, iż obowiązki władz krajowych w zakresie podejmowania działań zmierzających do ułatwienia prawa do kontaktów z dzieckiem nie mają charakteru absolutnego. W takim wypadku, zawsze należy rozważyć, czy władze krajowe podjęły w tym celu wszystkie niezbędne kroki, których można rozsądnie od nich wymagać w okolicznościach danej sprawy. Innym istotnym czynnikiem, który należy rozważyć w postępowaniach dotyczących dzieci jest upływ czasu, gdyż zawsze należy liczyć się z ryzykiem, iż proceduralne opóźnienia mogą wpływać na przedmiot postępowania sądowego i że procedura podejmowania decyzji powinna zawierać gwarancje praw rodzicielskich. Postępowanie egzekucyjne nie było dotknięte zwłoką.
Zdaniem Trybunału te środki podjęte przez polskie władze były racjonalne i odpowiednie, a to, czy można było zrobić coś więcej, inaczej lub lepiej – należy tak naprawdę do marginesu uznania przysługującego państwu, a nie do decyzji Trybunału. Być może władze mogły podjąć „ostrzejsze” działania w tej sprawie – lecz Trybunał wskazał, iż „rozumie ich niechęć” ku temu. Jakkolwiek utrata kontaktów skarżącego z dziećmi stała się faktem, to nie można odpowiedzialności za ten fakt przypisać braku staranności po stronie władz polskich. Naruszenia art. 8 Konwencji nie było.
K.S