Christian Wolff (1679-1754) – niemiecki filozof, matematyk, i prawnik; profesor na Uniwersytecie w Halle, jeden z czołowych przedstawicieli wczesnego oświecenia. Wolff urodził się 24 stycznia 1679 we Wrocławiu w mieszczańskiej rodzinie rzemieślniczej. Od 1699 studiował matematykę, fizykę i teologię na uniwersytecie w Jenie. W czasie studiów zapoznał się z teologią scholastyczną, kartezjanizmem oraz fizyką newtonowską. W końcu 1702 r. habilituje się na podstawie rozprawy Philosophia practica universalis mathematica methodo conscripta, w której zaczyna szukać sposobu na reformę filozofii praktycznej poprzez zastosowanie metod matematycznych.
W swoim głównym dziele „Wstępna rozprawa nad filozofią w ogólności” dzielił nauki na trzy następujące rodzaje:
- Filozoficzne, które są najwyższym typem poznania i podają racje istnienia rzeczy. Tylko te nauki są prawdziwe i jasne.
- Historyczne, które dotyczą rzeczy istniejących i uchwytnych w empirycznym doświadczeniu. Są one niepewne, ale potrzebne, gdyż dostarczają materiału badaniom filozoficznym.
- Matematyczne, mówiące o ilości.
Podobnie i nauki dzielił na teoretyczne i praktyczne.
- Teoretyczne to ogólna nauka o bycie (ontologia) oraz trzy szczegółowe nauki
o rodzajach bytów: kosmologia, psychologia i teologia. - Praktyczne zaś składały się z etyki, polityki i ekonomiki.
Opracowana przez Wolfa doktryna filozoficzna miała charakter eklektyczny i praktyczny. Usiłował on pogodzić wiarę w prawdy objawione z nową, racjonalistyczną filozofią i nauką, co udało mu się lepiej, niż teologom i filozofom katolickim. Uważał, że tylko połączenie myślenia racjonalistycznego i wyników uzyskiwanych przez rodzące się nauki ścisłe z prawdami wiary może uchronić te ostatnie przed wpływami deizmu.
~PL