Author Archives: SM II

Alberto Gentili

Absolwent i doktor prawa Uniwersytetu Perugii, ojciec świeckiej szkoły prawa międzynarodowego.

W 1582 roku został opublikowany jego traktat o prawie ambasad De Legationibus Libri tres. Nominowany pięć lat później na profesora królewskiego w zakresie prawa rzymskiego. Gentiliemu zawdzięczamy rozdzielenia fundamentów teologicznych i koncepcji metafizycznych od kwestii, które związane są z humanizmem i państwem.
Zerwał z bolońską tradycją postrzegania prawa międzynarodowego w kat. przedłużenia prawa cywilnego.

K.Gr.

Był kanonikiem z Ausburga. Opierał swoje prace na prawie starożytnym (głownie rzymskim). W 1548 roku w swojej pracy  De Legationibus Libri quinque zrównał prawo do ochrony legata z ochroną ambasadora, dlatego jest uważany  za jednego z pierwszych autorów przepisów prawa dyplomatycznego. Podejmował też w swoich pracach tematykę wojny. Uważał, że jest ona słuszna w przypadku obrony oraz Boga. Było to zgodne z poglądami istniejącymi w tej epoce. Sprzeciwiał się  reformacji i prawu posiadania  majątku przez wyznawców protestantyzmu. Jego dzieła zadziwiają  do dzisiaj  techniką  literacka oraz logicznym wywodem.  Stanowią  one inspirację dla kolejnych badaczy  prawa międzynarodowego. Jego działa dopiero w XIX wieku przypomniał  amerykański  badacz  Wheaton

MZ

Pochodził z małego miasteczka w Holsztynie. Ukończył studia prawnicze. Od 1665 roku był wykładowcą prawa naturalnego i międzynarodowego na stanowisku profesora na uniwersytecie w Kilonii. W 1676 roku wydał dzieło pt. Disserlationes de iure naturae et genlium tamże. Służył w służbie dyplomatycznej przy księciu Albrechcie von Schleswig- Holstein- Gottorp w Hamburgu. Prowadził badania wyłącznie pod kątem praktycznego ich wykorzystania. Uważał, że prawo naturalne skierowane na stosunki międzypaństwowe bazuje na traktatach i zwyczajach, przekształcając się in concreto w prawo pozytywne. Według Rachela prawo naturalne stanowiło zbiór zasad ogólnych, a praktycznego zastosowania należało szukać w prawie pozytywnym, innymi słowy prawo narodów to normy, na które państwa wyrażają zgodę tym samym zobowiązując się do ich przestrzegania. Opowiadał się za odróżnieniem prawa międzynarodowego od cywilnego.

J23

Georg Friedrich von Martens żyjący w latach 1756 – 1821 był jednym z ojców założycieli prawa międzynarodowego. Na Martensie kończy się tzw. Epoka heroiczna prawa międzynarodowego ,a dzięki jego działalności podejście do tej gałęzi prawa stało się w pełni profesjonalne. Martens był absolwentem, profesorem i dziekanem wydziału prawa na Uniwersytecie w Gottlingen ,a następnie został rektorem tegoż uniwersytetu. Organizował kursy dyplomatyczne oraz wydawał publikacje naukowe. Najważniejszymi z nich były m.in. „Esej o istnieniu międzynarodowego prawa europejskiego”, „Zarys nowoczesnego prawa narodów opartego na traktatach i na praktyce” ,a także „Kursy dyplomatyczne”. Najważniejszym jednak dziełem Martensa było stworzenie koncepcji prawa do interwencji w wewnętrzne sprawy innego państwa w sytuacji kryzysu wewnętrznego na jego prośbę, w sytuacji szczególnej uznał również prawo do takiej interwencji nawet w wypadku braku takiej prośby.

Marcin Martinez Wystempski

Christian Wolff (1679-1754) – niemiecki filozof, matematyk, i prawnik; profesor na Uniwersytecie w Halle, jeden z czołowych przedstawicieli wczesnego oświecenia. Wolff urodził się 24 stycznia 1679 we Wrocławiu w mieszczańskiej rodzinie rzemieślniczej. Od 1699 studiował matematykę, fizykę i teologię na uniwersytecie w Jenie. W czasie studiów zapoznał się z teologią scholastyczną, kartezjanizmem oraz fizyką newtonowską. W końcu 1702 r. habilituje się na podstawie rozprawy Philosophia practica universalis mathematica methodo conscripta, w której zaczyna szukać sposobu na reformę filozofii praktycznej poprzez zastosowanie metod matematycznych.

W swoim głównym dziele „Wstępna rozprawa nad filozofią w ogólności” dzielił nauki na trzy następujące rodzaje:

• Filozoficzne, które są najwyższym typem poznania i podają racje istnienia rzeczy. Tylko te nauki są prawdziwe i jasne.
• Historyczne, które dotyczą rzeczy istniejących i uchwytnych w empirycznym doświadczeniu. Są one niepewne, ale potrzebne, gdyż dostarczają materiału badaniom filozoficznym.
• Matematyczne, mówiące o ilości.

Podobnie i nauki dzielił na teoretyczne i praktyczne.

• Teoretyczne to ogólna nauka o bycie (ontologia) oraz trzy szczegółowe nauki
  o rodzajach bytów: kosmologia, psychologia i teologia.
• Praktyczne zaś składały się z etyki, polityki i ekonomiki.

Opracowana przez Wolfa doktryna filozoficzna miała charakter eklektyczny i praktyczny. Usiłował on pogodzić wiarę w prawdy objawione z nową, racjonalistyczną filozofią i nauką, co udało mu się lepiej, niż teologom i filozofom katolickim. Uważał, że tylko połączenie myślenia racjonalistycznego i wyników uzyskiwanych przez rodzące się nauki ścisłe z prawdami wiary może uchronić te ostatnie przed wpływami deizmu.
~PL