Monthly Archives: Październik 2014

Emmerich de Vattel (1714-1767) – absolwent filozofii, wydał Prawo narodów czy zasad prawa naturalnego zastosowanego do postępowania i spraw narodów i monarchów. Szwajcar był prekursorem humanizmu i poglądów liberalnych. Przez jednych traktowany jako przedstawiciel pozytywizmu prawniczego, przez drugich jako zwolennik koncepcji prawnonaturalnej. Uważał się za kontynuatora Wolffa. Rozwinął koncepcję międzypaństwowych „zwyczajów zwyczajowych”.

T.S. i A.K.

Paweł Włodkowic (1370-1435) – adwokat uważany za ojca prawa międzynarodowego, teoretyk, rektor Uniwersytetu Krakowskiego. Sławę światową uzyskał w związku z rolą adwokata w sporach z Zakonem Krzyżackim. Według niego, wojna to atrybut władzy państwowej. Twierdził, iż wojny prywatne dopuszczalne są jedynie pod określonymi warunkami. Sprzeciwiał się chrystianizacji drogą wojen i przemocy oraz opowiedział się za prawem pogan do zachowania własnej tożsamości politycznej. W pismach wykazywał się doskonałą znajomością starożytnej i średniowiecznej literatury prawniczej. Ponadto, zawierały one poglądy wyprzedzające epokę.
Stanisław ze Skarbimierza (zm. 1431) – pierwszy rektor odnowionego przez Władysława II Jagiełłę Uniwersytetu Krakowskiego, prawnik, kanonik kapituły katedralnej na Wawelu. Uważał, że aby wojna była słuszna, należy powiadomić niewiernych i społeczność międzynarodową o zamiarze wypowiedzenia jej. Sprzeciwiał się domniemaniu sprawiedliwości wojen.

AK

„Ojciec prawa międzynarodowego”. Huig de Groot (Groot, Grocjusz) (1583-1645)

Grocjusz był pierwszym badaczem prawa międzynarodowego i autorem systematycznego i kompletnego traktatu z nim związanego.

Od najmłodszych lat był wybitnym uczniem, mając 11 lat rozpoczął studia prawnicze, mając 15 lat uzyskał tytuł doktora praw w Orleanie.

Mając 17 lat anonimowo opublikował niewielki traktat Mare liberum, związany z wolnością i niezawłaszczalnością morza, co w tym czasie odbiegało od ugruntowanych poglądów. Grotius został skazany na dożywotnie więzienie, ponieważ uwikłał się w spór religijny, zbiegł z niego i wydostał się do Francji, gdzie spędził 10 lat.

W kolejnym dziele De Iure Belli ac Pacis, zajmuje się prawem wojny i warunkami wojny sprawiedliwej, przyczynami wojny oraz wątkiem prawa prywatnego. Inną cenioną pracą jest De Indis, która odnosi się do wojny Niderlandów z Portugalią i Hiszpanią. Traktat ten, wykraczał daleko poza granice sporu i analizował przyczyny słusznej wojny. Prace O prawie łupów oraz O wolności morza, były kontynuacją jego początkowych dzieł i przyczyniły się do rozwoju prawa narodów,

Większość publikacji nie wyszło z drukarni za życia Grocjusza, a za renesans jego idei uznaje się pierwszą połowę XX wieku.

K.P.& A.S.

(http://www.centrostudibeppefenoglio.it/ Personaggi/personaggi_scheda.php?ID=8)

Pietrino Belli

Pietrino, a właściwie Pierino Belli, bardzo praktycznie podchodził do zagadnienia relacji międzypaństwowych. Umiejętności w tym zakresie zdobył poprzez misje dyplomatyczne, ale niemniej ważne były dla niego wyprawy wojenne. Uwieńczeniem obserwacji okazało się dzieło De Re militari et Bello. Nie traktowało ono o strategii wojennej, ale poruszało temat legalności wojny, bezprawnych sojuszy, ogólnych zasad wojny, dopuszczalnych metod walki, oraz, co przełomowe, zastanawiał się w swym dziele nad tym, jak obchodzić się z jeńcami i dobrami przeciwnika. Wyraźnie potępiał okrucieństwo stosunku do pojmanych i mieszkańców okupowanych terenów. W swoich rozważaniach stosował metody ukazane w źródłach rzymskich a jednocześnie korzystał z własnych     wojennych doświadczeń.

MW