Francisco de Vitoria- urodził się z 1480 r., (niektóre źródła podają że 1483 lub 1486 r ), zmarł w 1546 r w Salamance- hiszpański teolog, jeden z głównych prekursorów teorii w prawie międzynarodowym, wykładowca akademicki, dominikanin.
De Vitoria zapisał się w historii prawa międzynarodowego jako propagator roli natury i godności człowieka, co stało się szczególnie widoczne w przypadku jego rozważań odnośnie kolonizacji Ameryki Południowej i Indian przez Hiszpanię w XV wieku, gdzie zadawał sobie pytanie, czy moralność uznająca praktyki ludobójstwa i kanibalizmu uzasadnia rozpoczęcie działań wojennych. Dla De Vitorii wojna była konieczna jedynie w celu ochrony ludności przez kanibalizmem i innymi działaniami prowadzącymi do ich unicestwienia. Będąc przeciwnym wojnie, uważał że jej wybuch powinny poprzedzić rokowania w celu ugody, ponieważ wojna jest zagrożeniem dla istnienia chrześcijaństwa. Powyższe idee De Vitorii przeszły do historii pod pojęciem wojny sprawiedliwej. Przedmiotem analiz De Vitorii był również zasięg prawa międzynarodowego. Jego zdaniem, jest ono nierozłącznie związane z uniwersalnym prawem naturalnym, obejmując w swoim zasięgu ludy pozaeuropejskie. Prowadził on również rozważania w sferze relacji religijnych pomiędzy władcą chrześcijańskim a władzą świecką, wskazując że istnieje podział na polityczną społeczność idealną- państwo i kościół jako oba suwerenne i niezależne od siebie podmioty, choć z zastrzeżeniem, że władza świecka ma charakter pierwotny. Vitoria jest nazywany również ojcem współczesnej scholastyki.
Zmarł w 1546 r w Salamance, gdzie przez wiele lat prowadził na tamtejszym uniwersytecie wykłady dla studentów.
